راننده حداکثر سرعت را شبیه به کاری که در کروز کنترل فابریک انجام می‌داد، تنظیم میکند. یک سنسور رادار در مقابل خودرو قرار می گیرد که در واقع ترافیک پیش روی شما را بررسی کرده و بر روی ماشین جلویی شما قفل می‌شود. سپس این سنسور سرعت ماشین شما را به گونه ای کنترل میکند که همیشه 2 الی 3 ثانیه از ماشین جلویی شما فاصله داشته باشد.
با استفاده از داده‌های ورودی سنسورهای رادار، واحد رایانه‌ای فاصله از ماشین جلو را محاسبه کرده و سرعت شما را نسبت به آن تعیین میکند. اگر وسایل نقلیه متعدد در محدوده پوشش سنسور به صورت همزمان قرار داشته باشند، سنسور به طور خودکار وسیله نقلیه‌ای را انتخاب میکند که سیستم باید دنبال کند.
به عنوان مثال، اگر شما در حال نزدیک شدن به یک خودرو کندتر در مسیر خود هستید و یا اگر یک خودروی دیگر به طور ناگهانی وارد مسیر شما شود، کروز کنترل انطباقی یک سری کنترل‌های اصلاحی را در مدیریت موتور و در صورت لزوم، در سیستم ترمز اعمال خواهد کرد.
ACC یا همان کروز کنترل انطباقی در زمینه ایمنی بسیار هوشمندانه عمل میکند. اگر شما در حال رانندگی با فاصله خیلی نزدیک به ماشین جلویی خود هستید، در دو مرحله به شما هشدار می‌دهد: اول، از طریق سیگنال‌های تصویری و صوتی و سپس از طریق یک ترمز کوتاه ناگهانی. در صورت لزوم، سیستم ماشین شما را به طور کامل متوقف میکند. برخی از واحدهای کروز کنترل دارای سیستم‌های لیزری هستند در حالی که برخی دیگر از دوربین‌های عدسی دار محدب بهره می‌برند. صرف نظر از این فن آوری، کروز کنترل انطباقی هم در روز و هم در شب کارآیی دارد، اما توانایی‌های آن در شرایط دشوار، مانند باران‌های سنگین، مه، برف و غیره کمی با مشکل مواجه می‌شود.
برنامه‌های آینده برای کروز کنترل انطباقی
گوگل ماشین با راننده خودکار خود را چند سال قبل معرفی کرد، که به طور کامل متکی بر فن آوری کروز کنترل مستقل بود.
این خودرو در مجموع دارای هشت سنسور است. یکی از آنها در سقف چرخنده قرار دارد که تحت عنوان Lidar شناخته می‌شود، یک دوربین که از 32 یا 64 لیزر برای اندازه گیری فاصله تا اشیاء به منظور ایجاد یک نقشه سه بعدی در محدوده 200 متری استفاده میکند و اتومبیل را قادر می‌سازد خطرات بالقوه را تجزیه و تحلیل کند.
این خودرو در مجموع دارای هشت سنسور است. یکی از آنها در سقف چرخنده قرار دارد که تحت عنوان Lidar شناخته می‌شود، یک دوربین که از 32 یا 64 لیزر برای اندازه گیری فاصله تا اشیاء به منظور ایجاد یک نقشه سه بعدی در محدوده 200 متری استفاده میکند و اتومبیل را قادر می‌سازد خطرات بالقوه را تجزیه و تحلیل کند.
خودروها همچنین از مجموعه دیگری از دوربین‌ها در قالب یک دوربین استاندارد از طریق شیشه جلو اتومبیل و برف پاک کن بهره می‌برند. این نیز برای بررسی خطرات احتمالی در نزدیکی خودروی شما کاربرد دارد، مانند افراد پیاده، دوچرخه سواران و رانندگان دیگر، در حالی که همچنین می‌تواند علائم راهنمایی رانندگی و چراغ‌های ترافیکی را تشخیص دهد. این رادار نصب شده بر روی سپر که در حال حاضر در کروز کنترل مستقل استفاده می‌شود، برای تشخیص وسایل نقلیه در جلو و پشت ماشین مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در بخش بیرونی، ماشین دارای یک آنتن هوایی نصب شده در عقب است که اطلاعات جغرافیایی منطقه را از ماهواره های GPS، و یک سنسور اولتراسونیک در یکی از چرخ‌های عقب دریافت میکند که بر تحرکات خودرو نظارت میکند. داخل خودرو دارای ارتفاع سنج، ژیروسکوپ و سرعت سنج است که برای اندازه گیری دقیق‌تر موقعیت خودرو مورد استفاده قرار می‌گیرد. همه این سنسورها به صورت یکپارچه عمل می‌کنند و اطلاعات دقیقی را از موقعیت ماشین بدست می‌آورند، در نتیجه ایمنی بیشتری را ایجاد می‌کنند.
پس از انجام آزمایش‌های سخت، گوگل اعلام کرد که ماشین بدون راننده این شرکت بیش از 700000 مایل (1?12 میلیون کیلومتر) را بدون ثبت هیچ گونه تصادف پیموده است (یک ضربه از پشت گزارش شده است، که راننده دیگر مقصر شناخته شده است). این یک رقم فوق العاده قابل توجه است، به ویژه زمانی که با حوادثی که روزانه توسط خطاهای انسانی رخ می‌دهد مقایسه می‌شود.
